دیابت قندی و اختلال تحمل گلوکز در مبتلایان به تالاسمی ماژور مرکز آموزشی و درمانی بوعلی سینا ساری طی سال های 77-1375

سابقه و هدف: دیابت قندی (DM) و اختلال تحمل گلوکز (IGT) از عوارض شناخته شده بیماران دچار تالاسمی ماژور است. به منظور تشخیص موارد بدون علامت و استفاده از فرصتی برای امتحان داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون و رعایت رژیم غذایی، این مطالعه در مراجعه کنندگان به درمانگاه بیماری های غدد کودکان بیمارستان بوعلی سینا انجام گرفت. مواد و روش ها: بیماران تالاسمیک دچار دیابت قندی شناسایی و خصوصیات آن ها یادداشت شد. برای بیماران تالاسمیک بدون علامت بالینی دیابت پس از توجیه طرح و کسب رضایت، آزمایش قند خون ناشتا و سپس آزمایش تحمل گلوکز خوراکی انجام گرفت. چگونگی پاسخ ایشان با پروتکل WHO و معیار انجمن ملی دیابت آمریکا مقایسه شد. برای نمایش یافته ها از آمار توصیفی و از ضریب همبستگی Pearson برای بررسی ارتباط ها استفاده گردید. یافته ها: 2.5 درصد از 600 بیمار موجود دچار دیابت قندی بودند. نه دختر با سن 7±21 سال و 5 پسر با سن 5±17 دچار دیابت قندی می باشند. سن تشخیص دیابت در دخترها 6±19 و در پسرها 3±15 سال بود. برای 70 بیمار آزمایش تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) با روش استاندارد 5 مرحله ای انجام گرفت. چهل دختر و سی پسر در مطالعه شرکت نمودند. دو مورد دیابت قندی (دختر 21 و پسر 18 ساله) و 11 مورد اختلال تحمل گلوکز (IGT) پیدا شد. گروه IGT شامل 9 دختر و 2 پسر با سن 3.6±19 سال بودند. اندازه گیری قند خون ناشتا به تنهایی هیچ ارزشی در تشخیص موارد IGT و DM نداشت. نتیجه گیری: با انجام OGTT دو مرحله ای می توان موارد بدون علامت اختلال متابولیسم قند را تشخیص داد و با داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون به درمان بیماران پرداخت.